Droog

Het land drooghouden. Een veilige polder achter hoge dijken. Zo doen we dat al honderden jaren in ons kleine kikkerlandje. Het beheer van dijken, sluizen en stuwen is een van de taken van een waterschap, ook wel een hoogheemraadschap genoemd. De hoogheemraadschappen beheren allemaal een stuk van Nederland. De grens van zo’n gebied wordt vaak bepaald door een rivier of kanaal, een dijk of zelfs een sloot. 

Zo ligt Berkel en Rodenrijs in het gebied van Hoogheemraadschap van Delfland. Bergschenhoek en Bleiswijk liggen in het gebied van het Hoogheemraadschap van Schieland en de Krimpenerwaard. Op deze manier wordt er voor gezorgd dat elk deel van Nederland voldoende schoon water heeft en zeker niet te veel!

“Waarom zou je veilig, droog land expres onder water willen zetten?”

1944

De Duitse legerleiding in Nederland was er niet gerust op. Het aantal bombardementen op Nederland werd steeds groter. Door spionage was duidelijk dat er in Engeland een enorm leger werd opgebouwd. Duizenden schepen en vliegtuigen stonden klaar om de oversteek naar Frankrijk, België of Nederland te maken.  Er moesten maatregelen genomen worden, en niet alleen aan de kust.

Grote verdedigingslinies werden uitgewerkt. Om zweefvliegtuigen te hinderen bij het landen werden in open stukken land houten palen in de grond gezet. Bij de landing zouden vliegtuigen hierop botsen of over de kop slaan. Maar parachutisten of tanks zouden hier nauwelijks door gehinderd worden. Er was meer nodig; het onder water zetten van aaneengesloten stukken land in een groot gebied rond onder andere Rotterdam.

In maart 1944 was het zover. Dit grote project -de inundatie- zou beginnen.

Om er voor te zorgen dat niet al het land onder water kwam te staan mochten er dijkjes en kades worden aangelegd. Op die manier konden boeren ook hun eigen boerderij en erf drooghouden. De Duitse overheid gaf 10 dagen de tijd voor het maken van zulke kades en dijken. Daarna zou het inunderen, het onder water zetten, beginnen. Er werden mensen aangewezen om dit werk verplicht te doen. Op sommige plaatsen waren de dijken na 10 dagen nog niet af en de inundatie werd dan gelukkig nog een paar dagen uitgesteld. Sommige dijkjes waren achteraf niet hoog genoeg omdat niemand had verteld hoe hoog het water zou komen!

Gelukkig liep het goed af: direct na de bevrijding werden de polders in ongeveer 30 dagen weer drooggepompt. 

in 1991 bemachtigde Leo Bolleboom een luchtfoto van een deel van het inundatiegebied. Hij schreef daarna onderstaand artikel voor 'De Heraut'. 

In 2024 stuurt Jan Scholte deze drie foto's naar de Facebookgroep Oud Berkel en Rodenrijs. Marcel de Quelerij schreef erbij:

In het boek van Leo Bolleboom - Op 5 mei ben ik opnieuw geboren wordt aan dit onderwerp ook aandacht besteed op pagina 82 en verder: Inundatie van de Berkelse Polders. De Duitsers lieten in maart 1944 rondom Rotterdam diverse strookvormige dijken opwerpen. Enkele honderden Berkelse burgers moesten dit doen (met hun eigen schop). Burgers vanuit het Noordeinde werden opgehaald met o.a. een vrachtwagen van de gebroeders Gouweleeuw. De dijk in Rodenrijs liep van de oude Veiling (thv Vosmaerstraat) tot aan de Bovendijk ongeveer 80 meter achter de huizen van de Rodenrijseweg. Onder andere moesten tuinders Jan van den Burg Adriaenszoon en Siem Bak hiervoor wijken. Op 4 april 1944 was de dijk van 2,8 km lengte klaar. Lees meer details in het boek van Leo Bolleboom.